Ιωνία

Την Ιωνία που να τη βάλω;
Κάθεται προσωρινά σ’ένα σκοροφαγωμένο θρανίο
Ιχνογραφώντας το χάρτη της
Στρέφει το κεφάλι σαν χαλασμένη πυξίδα
Ποιος ο βοράς και ποιος ο νότος
Που είναι η δύση και που η ανατολή;
Η Ιωνία όταν εκπαιδεύεται
Είναι σαν τη Ρίτα
Δεν το κάνει από πειθαρχία
Το κάνει από πόθο
Ο Αλμπέρ μου το ’πε ξεκάθαρα
Το ταλέντο είν’ ένα τίποτα μπροστά στη θέληση
Και τελικά ταλέντο είναι μόνο η θέληση
Κι όχι το νόμισμά της
Χωρίς φιοριτούρες
Χωρίς παράπονα
Δρασκελίζει τη σκάλα που πάει στη σοφίτα
Αλλά φτάνει στο κατώι
Είπα να τη φιλοξενήσω
Δε βρήκα τόπο να τη βάλω
Και για να μου μάθει
Με φίλεψε εκείνη
Ξανά και ξανά
Λουκούμι με ζάχαρη άχνη
Λικέρ με πικραμύγδαλο
Μάθηση χωρίς πάθος δε λέγεται μάθηση
Γιατί η ρομποτική λογίζεται γι’ άλλη επιστήμη
Μαϊμουδίζεις και πας
Κι αυτό είναι μίμησις πράξεως
Που δε θα γίνει ποτέ σπουδαία και τελεία.

Ζεϊμπέκικο

Ωσάν Ζορμπάς εν ώρα ζεϊμπέκικου,
χάνω και βρίσκω το τέμπο,
κραδαίνω μαχαίρια,
μπαινοβγαίνω στις νότες,
ασελγώ στο ρυθμό,
περιστρέφομαι δερβίσης στο ένα πόδι
χαράσσω αρχιμήδειους κύκλους
απώτερος σκοπός να τους αναταράξω,
παίρνω τις ανάλιες μου με φάτσα κατηφή
αναπηδώ
μπας κι αποτάξω το χαλινό του ημιόνου,
τινάζω απ΄τα μέλη το μέλι του ύπνου μου,
σηκώνω με τα δόντια το ξύλινο τραπέζι,
μια ακίδα τρυπά το κάτω χείλος
ο κόσμος να χαλάσει θα απιθώνω το ποτήρι μου στο κεφάλι
να τιμωρήσει το πιοτί
στάλα τη στάλα με κινέζικο βασανιστήριο
τ’ όνειρα τ’ αξημέρωτα
Τα όνειρα τα τεμπέλικα...