Συνειρμικά

Σικέ, σικ και σικύες.
εξουσία και ουσία
Συμπτώσεις μεταπτώσεις επιπτώσεις εκπτώσεις και πτώσεις
ένας αχταρμάς (by the way, σημαίνει σφουγγαράδικο πλοίο της Καλύμνου)
τα νηπενθή υπό μάλης μαζί με δυο καρπούζια
(μην συγχέουμε τις μεγάλες μασχάλες με τους επιδέξιους κώλους)
τα πιράνχας εκτός νερού και ελέγχου
δεν ξέρω αν «οι smiths είναι η ταμπέλα που σου δείχνει πόσα χιλιόμετρα απέχεις από την απελπισία»
σίγουρα όμως ο καθένας ξέρει ποιο είναι το γάλα και το μέλι του
γιατί αλλιώς «στο ψωμί του βούτυρο»
τι σχέση έχει η πικροδάφνη με το nino rota θα μου πεις…
για να δούμε...
νοθογενείς καταστάσεις
με τόσες διαδρομές όλο και κάτι νοσφίζεσαι αν δεν είσαι ανάλγητος
και ξαφνικά βρίσκεσαι στο κέντρο της σκηνής
ανάβουν τα φώτα της ράμπας
le rideau se leve
και λογής λογής θεατράνθρωποι, φρικιά, κλόουν, μουσικάντηδες και χορεύτριες ξεπηδάμε από κάθε γωνιά να κυνηγήσουμε το άπιαστο…
Ευγενείς αξιώσεις…
θνησιγενείς στιγμές
και περήφανες
βλέπεις, η στιγμή δεν φυλακίζεται σαν την πεταλούδα
να τώρα ας πούμε μυρίζει σάλτσα με βασιλικό από κάποιο διπλανό διαμέρισμα
εργένης μαγειρεύει στο νέο του φλερτ;
αναμαλλιασμένη εργαζόμενη μητέρα ρίχνει μια πρέζα βασιλικό σε πουμαρό;
κάποιος επίδοξος καλλιτέχνης επιδίδεται σε νυχτερινά πειράματα;
κι έτσι όπως οσφραίνομαι, μεταφέρομαι σε καλοκαιρινές παρέες, πλάι στο κύμα, γρήγορες μακαρονάδες και πεινασμένους κολυμβητές
η επαφή τους με το φυσικό υδάτινο στοιχείο, τον ήλιο και τον αέρα εκκρίνει γαστρικά υγρά που αποσαφηνίζουν το μήνυμα της συντήρησης της ζωής
ζωής που έχει αξία να συντηρείται γιατί βιώνεται ως μέρος του όλου
κι όχι ως ξεφτίδι του αστικού σκυροδέματος.
Η στιγμή, ένας κόκκος άμμου σε μια κλεψύδρα που αρχίζει να μετρά
Δεν έχει νόημα να παραμένεις άχρονος
είναι θλιβερό
η χειρότερη προσβολή που μπορείς να ακούσεις άραγε δεν είναι ότι είσαι απροσδιορίστου ηλικίας;
Ο Ιούλιος στην Αθήνα είναι τόσο παράταιρος που σου επιτρέπει να βρεθείς λίγο μόνος με την πόλη σου -αν είναι πόλη σου-
να αναμετρηθείς μαζί της
να δεις ποιος είσαι, ποιος δεν είσαι και ποιος δεν έγινες από απλή ιδιορρυθμία
ιδιορρυθμίες είναι η κοινωνικότητα και η φιλία και η αμπελοφιλοσοφία το 2007 π.Χ.
γιατί αν δεν ήταν δεν θα είχαν τόση δουλειά οι ψυχαναλυτές, οι έμποροι ναρκωτικών, οι αυτόχειρες…
Άκουσες τίποτα;
Είναι η μοναξιά που θερίζει εκεί έξω.
Είναι ο αντίλαλος του εκεί μέσα.
Απλό φυσικό φαινόμενο.
Πολύπλοκη παρά φύσιν συνήθεια.
«τα έθη μας είναι ένα κανατάκι που πρέπει να σπάσουμε»
ΟΚ έθη έχεις.
Άντερα;

And the winner is….

«Ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα, ψυχή μου κλώσα»
ξεστομίζει ο Αισχύλος δια στόματος Αλκίνοου
και πόσες μέρες να κρατήσει κάποιος άγραφος
όχι όπως λέμε tabula rasa αλλά όπως λέμε άκαπνος
το μελάνι και ο καπνός είναι άραγε ενδεικτικά της διύλισης και της πρέσας
μολυβένιας και καυτής σαν μεσημέρι Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας;
Δεν επιθυμώ να γίνω σιδερότυπο
στην μπλούζα κανενός
και φθονώ μια ατάραχη ρέμβη καταμεσής του Εθνικού κήπου
σε ένα δοκιμαστήριο ακριβών φορεμάτων στην Πανεπιστημίου ανάμεσα σε οσμή noxema και καπιτονέ οπίσθια,
χαζοσυζητήσεις με φίλες γήινες σαν τυφλοπόντικες, σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Αναπολώ μεσημέρια μετά από άτσαλο ύπνο
την επομένη μιας παράστασης
κάπου στην ακτή της Επιδαύρου με πρόσωπα γνώριμα μέσα κι έξω
και έφηβους ταβλαδόρους που βγάζουν τη γλώσσα στη ζωή
ξεμπερδεύοντας με ένα «μαλάκα»
σαν τις αλλοτινές γιαγιάδες που ήξεραν να χειρίζονται τον κόμπο στο μαλλί,
στο χτένι,
στο μαντίλι που έδεναν για να βρουν κάτι χαμένο,
στον λαιμό του παππού όταν γύριζε το βράδυ…
Τα καλοκαίρια στένεψαν σαν να μπήκαν στο πλύσιμο
με τόσα κλάματα και μύξες που να το πάρεις χαμπάρι
δεν υπάρχει χειρότερο από το να μη σε χωράει πια κάτι αγαπημένο
(σύμφωνα με τους φυσικούς κι ουχί τους φυσιοκράτες υπάρχει και η λύση της μαύρης τρύπας)
Ω, οι ωραίες μέρες του Αυγούστου καταναλώνονται σαν τους κόκκους καφέ που αναμασάμε
μόνο και μόνο για να κρατηθούμε ξύπνιοι
λέω να παραγγείλω
ένα δεκάλεπτο ανεμελιάς -μη διακεκομμένο αν έχετε την καλοσύνη- με μια φέτα πορτοκάλι
αν δεν το έχει ο κατάλογος θα αρκεστώ σε ένα φιλέτο μαδέρα medium rare
ή ακόμη και στις σάρκες μου
εντολείς κι εντολοδόχοι στη σειρά
σαν τα play-mobile που στήναμε μικροί
δίχως εντολή ούτε τότε γινόταν παιχνίδι
ούτε καν για τους ζαβολιάρηδες
και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η αναμονή
«ο godot έστειλε sms παιδιά, δεν θα έρθει λέει ούτε απόψε»
κι εγώ λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα
μόνο να θλίβομαι και να τεμπελιάζω που και που
επιστρέφοντας στα εξ ων συνετέθην
ύλη βασική, ευφυολογήματα, κι ένα κομματάκι ψυχής ανταλλάξιμο με μια παιδική χειρονομία
και την τέχνη του oublier et pas s’oublier
με διάθεση ξοδέματος από το περίσσευμα
-αυτό δεν είναι ροκ-
οδομαχίες και θεομαχίες
ισοδυναμία;
απλή συνεπαγωγή;
δυσκολότερα λύνονται τα προβλήματα με 4 πράξεις παρά με μονόπρακτα
«εγώ παλιά ήμουν ροκάς», «εγώ φλώρος» , «εγώ σκυλάς»
τώρα τι είσαι;
υποτροπές, ανατροπές κι εκτροπές
η διαχείριση του έσω σύμπαντος απαιτεί κινητά
του έξω ακίνητα
Στο κάτω κάτω, το μέσα και το έξω απροσδιόριστα παραμένουν ακίνδυνα επιρρήματα.
Στο πάνω πάνω, μόνο όταν προσδιοριστούν γίνονται τρόπος ζωής.
Όσο για το σύμπαν γενικά χρειάζεται σταθερές
απλά γιατί δεν τις έχει.
Αυτό που έχει όμως είναι
πιστωτικές κάρτες,
παραμύθια σαν «τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»,
γηράσκω αεί καλλωπιζόμενος
να μην αναφερθώ σε εξωραϊσμούς και ξεστρατίσω πάλι
δεν θέλει και πολλά ο δρόμος για να με φτύσει σαν κουκούτσι που του στάθηκε στο λάρυγγα
λοιπόν συνεχίζουμε,
δίσκοι και βιβλία και ό,τι καταναλώσιμο
προς αποφυγήν του πανικού
και του μποτιλιαρίσματος
για το νευρικό σύστημα, το όμοιο με εθνικό οδικό δίκτυο
γεμάτο νταλίκες, αγροτικά ντάτσουν, μηχανές, καμπριολέ πόρσε κι ασθενοφόρα
ουρλιάζουν όλα μαζί τρέχοντας με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, προσκρούοντας το ένα στο άλλο,
ρίχνουν νόμισμα σε σταθμούς διοδίων
όπως οι νεκροί εξαγοράζουν τον βαρκάρη για να διασχίσουν την Αχερουσία
“don’ t pay the ferryman” βρε αδελφέ!
βγάλτον σε διαθεσιμότητα
Α, όλα κι όλα!
έρχεται η εποχή που πρέπει να δώσεις ό,τι πήρες
να πληρώσεις για όσα ξόδεψες
έρχεται κι η εποχή που πρέπει να κλέψεις
η ρομαντική έννοια της νομοτέλειας είναι χαριέστατη
μα καθόλου πειστική
όλα θα συντελεστούν ακόμη και ακούσια
κι επειδή το πιο σοφό του κάθε μικρούτσικου είναι να κάνει την αδυναμία του ιδεολογία
κερδίζει όποιος μας πει τι είναι βαρύτητα.
«Βαρύτητα είναι να ξεχνιέσαι ενώ δεν ξεχνάς και να θυμίζεις ενώ δεν θυμάσαι».
«σπασικλάκι, πόσες φορές θα σου πω να πάψεις;»
η διαφορά είναι πως
κανένα παιχνίδι δεν ελέγχεται από μακριά
«όπως από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα»
η έλλειψη τηλεχειριστηρίων δυσχεραίνει το κοινό
αίσθημα, τον κοινό νου, το κοινό συμφέρον,
η λεωφόρος γαμεί κι οι ποιητές αγαπούν (γεια σου Ορφέα)
Ηλίου φαεινότερον!
Κοίτα να σου πω…
Αληθεύει ότι το επάγγελμα του ζογκλέρ διέρχεται κρίση
κι εγώ φοβάμαι πως είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να σας διασκεδάσω με καμιά άλλη βεβαιότητα.