Mad World II

«Κάνει λίγη ψύχρα;»
κάτι σαν μελαγχολία μουδιάζει τα μέλη
Γαργαλάει την περιοχή του στήθους, φτάνει στις μασχάλες
Μια λύπη μαλακτική
Μικρούλα σαν καραμέλα ευκαλύπτου που κυλά αργά στον οισοφάγο
«Ένα σκουπιδάκι στα μάτια», είπα
άντε να εξηγήσεις την απογοήτευση
«Ξεροκατάπιε γρήγορα!
Δεν είναι παρά μια καινούργια μέρα!»
Κι όμως,
Είμαι ένα κίτρινο κυκλικό μπαλάκι
Ολόιδιο με χθες
Σε πίστα πάκμαν
έχω στόμα που ανοιγοκλείνει διαρκώς
Συνήθως μάταια
Πολύς θόρυβος, άσχημη πόλη
Πειραιώς στο ύψος της Ομόνοιας
Παιδιά ενός κατώτερου θεού, πιο βρώμικου, πιο φτωχού
-«Κατώτερου; Αφού δεν υπάρχει ανώτερος».
-«Πού το ξέρεις;»
-«Έχω δει πολλά ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο είδος».
Πειραιώς στο ύψος της Ομόνοιας.
Είδα μια γυναίκα με ένα μωρό, χαλκομανία σε ένα τοίχο ξεφτισμένο
Ένα μετανάστη με ένα κλεμμένο ποδήλατο να εισχωρεί στο μπετόν
Για μια γάτα κανελί δεν είμαι σίγουρη.
Γλίστρησε στον υπόνομο;
Αφομοιώθηκε από το τοπίο;
Ένα λιπόσαρκο τοξικομανή με διακεκομμένη οδοντοστοιχία, λωρίδα στο οδόστρωμα
Ένα ζιγκολό ακέφαλο να κάθεται στην πλατεία και να στηρίζει την αξιοπρέπειά του ανάμεσα στους αγκώνες
Συνταξιούχους με τα ψώνια του DIA,
«Πόσο ακρίβυνε η ζωή»
Ένα παππού να παίζει κλαρίνο και να υμνεί τον Τίρναβο
Η γη στο σημείο ασκεί τη μέγιστη βαρυτική της δύναμη
Να μην τους απορροφήσει ο εμβρυουλκός του περιβάλλοντος
και γίνουν γκράφιτι
ή εξαμβλώματα του σύμπαντος.
Πέρασε ένα ασθενοφόρο
«Η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων», ούρλιαξε.
«Η ζωή είναι απίθανη», άκουσα…

Ο ήχος της πληκτρολόγησης
Λυτρωτικός σαν βροχή
«Που ξέπλυνε θαρρείς, τα κρίματα του κόσμου»…

Mad World (Tears for Fears, REM)

All around me are familiar faces
Worn out places, worn out faces

Bright and early for their daily races
Going nowhere, going nowhere

And their tears are filling up their glasses
No expression, no expression

Hide my head I want to drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow

And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
'Cos I find it hard to take
When people run in circles

It's a very, very
Mad World

Children waiting for the day they feel good
Happy Birthday, Happy Birthday

Made to feel the way that every child should
Sit and listen, sit and listen

Went to school and I was very nervous
No one knew me, no one knew me

Hello teacher tell me what's my lesson
Look right through me, look right through me

And I find it kind of funny
I find it kind of sad
The dreams in which I'm dying
Are the best I've ever had
I find it hard to tell you
'Cos I find it hard to take
When people run in circles

It's a very, very
Mad World

Λέξεις, λέξεις, λέξεις...

Πού να σταθείς ανάμεσα σε τόσες λέξεις. Αλήτισσες, γητεύτρες, σε μαγνητίζουν, κι εσύ που άλλο δεν αναζήτησες περισσότερο από τον αρνητικό σου πόλο, άγεσαι και φέρεσαι. Άλλες πάλι ευτραφείς, πληθωρικές σαν Σιτσιλιάνες μανάδες σε καθίζουν στο σκαμνί και σου εξαπολύουν ένα βορβορώδες κατηγορώ που δεν έσκυψες ποτέ να τις μυρίσεις. Άλλες, σαν χίμαιρες μπαινοβγαίνουν σαν απόμακρη μουσική στο νου σου, παίζουν με τη λήθη και στριμώχνονται σε κάποια γωνιά του ονείρου σου, σε αυτά που γράφεις ολόκληρα ποιήματα, και ξυπνάς περήφανος νομίζοντας ότι θα τα θυμηθείς κιόλας να τα καταγράψεις. Άλλες εφιαλτικές, ούτε τις συλλαβές τους δεν αντέχεις, πόσο μάλλον το νόημά τους, άλλες με μια τάση να συνθλίβουν, μολυβένιες με νύχια κοφτερά και υπόκωφα πένθιμα μουρμουρητά. Άλλες πάλι ευωδιάζουν και γεμίζουν τον τόπο Άνοιξη και πορτοκαλεώνες, γιασεμί και σπιτικό γλυκό, παιδικές πολύτιμες μνήμες, με παιδικά ξεφωνητά στην αυλή της θείας Ελένης. Μερικές σου ξερνούν τον ζόφο τους, σε βουλιάζουν σε γλοιώδη έλη, σου προκαλούν έμετο, κοπετό, αναφυλαξία, γρονθοκοπούν πρόστυχα, επιτάσσοντας την αντίδραση και το έλκος σου για να ζήσουν σαν παράσιτα, τρέφονται από τη μέλαινα χολή σου. Άλλες πάλι ζέχνουν κουφάρια πλοίων, οστά νεκρών και μια αποφορά πολέμου, που πήζει το αίμα σου και τήκει τα κόκαλά σου. Άλλες πάλι εξωτικές λάγνες χορεύτριες σε περιτριγυρίζουν και σε παρασύρουν με μουσικές που ποτέ δεν ξανάκουσες μα που όλα θα τα ρίσκαρες για να τις απολαύσεις μέχρι τέλους. Άλλοτε πάλι ξεπηδούν μερικές πίσω από τους θυσάνους των μαλλιών σου, νεαρές δορκάδες τρυπώνουν μέσα σου με τον πιο φυσικό τρόπο. Έρωτες σφοδροί, σε κατοικούν για πάντα. Λέξεις λέξεις λέξεις. Κι εσύ στη μέση συντετριμμένος που όλα πόθησες να τα πεις σε όλες τις γλώσσες κι απέμεινες ηττημένος να υποτονθορίζεις μόνο κανά δυο νέα ευρήματα. Έωλος, κοπανέλι, ερεισίνωτο, οκτάντας.