Τετάρτη, Δεκεμβρίου 20, 2006

Λαζαρίνες

Οι μέρες ανεβοκατεβαίνουν με κυλιόμενες σκάλες
σε πολυκαταστήματα με λαμπιόνια
Άλλοτε ιερόδουλες στη Σόλωνος
Δεν εκπορνεύονται
Τις εκπορνεύουν
Λίγοι βαθμοί πάνω λίγοι κάτω
Το Ουίσκι του εικοσιτετραώρου είναι ένα όπως και να έχει
Διαφεύγει της υλοφροσύνης
Όπως η πραγματικότητα της προσοχής μου
η χιονόκοτα της αλεπούς
ο βιαστικός το ανεμοβρόχι
Βέβαια ήμουν εκεί, θα λέω
αυτό είναι αδιαμφισβήτητο
οι μέρες
χαράχτηκαν στα πέλματά μου
όπως τα ονόματα των κοριτσιών στον Κλήδωνα
για να ξαναδιαβαστούν θα τις αλείψω στάχτη
νυχτερινή σα σονέτο του Chopin
κι έπειτα λαλίστατες θα μιλούν για όσα λησμονήθηκαν
γηραιές σοπράνο στις τελευταίες των ημερών τους
οι μέρες βρέχουν μπαρμπούνια
σε ορεινά λιθόστρωτα
σπαρταριστές και σπάνιες
παιδίσκες Λαζαρίνες
με ροδοπέταλα και κάλαντα
γαργαλούν τον αγερμό της κάθε Άνοιξης
και παίζοντας κουτσό,
παράπονο ουδέν,
μετρούν τη μοναξιά τους
στην αμεριμνησία μας.

2 σχόλια:

  1. Το δυστύχημα είναι ότι οι άνθρωποι ακολουθούν τις μέρες κατά πόδας

    ο δυτικός χρόνος λανθασμένα μετριέται με την κίνηση
    .
    .
    .
    il fanfarone

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατά πόδας και κατά μόνας fanfarone...


    ο χρόνος μου... [ τικ, τακ ]
    ο χρόνος σου... [ τικ, τακ ]
    ο χρόνος της... [ τικ, τακ ]

    συσσωρεύεται... [τικ, τακ]


    σαν λάφυρο, τον κουβαλάμε στις πτυχές μας,
    τρέμοντας μήπως κάποιος άλλος, άχρονος, έρθει και ζητήσει μερίδιο…

    στο συμμάζεμα και την τελική μοιρασιά…
    να, πάρε κι εσύ λίγο, για να με θυμάσαι…
    λίγο, πολύ λίγο, σε λίγο...

    όταν θα'ναι αργά, πολύ αργά...

    Υ.Γ. ο χρόνος είναι προσωπική υπόθεση!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή