Mad World II

«Κάνει λίγη ψύχρα;»
κάτι σαν μελαγχολία μουδιάζει τα μέλη
Γαργαλάει την περιοχή του στήθους, φτάνει στις μασχάλες
Μια λύπη μαλακτική
Μικρούλα σαν καραμέλα ευκαλύπτου που κυλά αργά στον οισοφάγο
«Ένα σκουπιδάκι στα μάτια», είπα
άντε να εξηγήσεις την απογοήτευση
«Ξεροκατάπιε γρήγορα!
Δεν είναι παρά μια καινούργια μέρα!»
Κι όμως,
Είμαι ένα κίτρινο κυκλικό μπαλάκι
Ολόιδιο με χθες
Σε πίστα πάκμαν
έχω στόμα που ανοιγοκλείνει διαρκώς
Συνήθως μάταια
Πολύς θόρυβος, άσχημη πόλη
Πειραιώς στο ύψος της Ομόνοιας
Παιδιά ενός κατώτερου θεού, πιο βρώμικου, πιο φτωχού
-«Κατώτερου; Αφού δεν υπάρχει ανώτερος».
-«Πού το ξέρεις;»
-«Έχω δει πολλά ντοκιμαντέρ για το ανθρώπινο είδος».
Πειραιώς στο ύψος της Ομόνοιας.
Είδα μια γυναίκα με ένα μωρό, χαλκομανία σε ένα τοίχο ξεφτισμένο
Ένα μετανάστη με ένα κλεμμένο ποδήλατο να εισχωρεί στο μπετόν
Για μια γάτα κανελί δεν είμαι σίγουρη.
Γλίστρησε στον υπόνομο;
Αφομοιώθηκε από το τοπίο;
Ένα λιπόσαρκο τοξικομανή με διακεκομμένη οδοντοστοιχία, λωρίδα στο οδόστρωμα
Ένα ζιγκολό ακέφαλο να κάθεται στην πλατεία και να στηρίζει την αξιοπρέπειά του ανάμεσα στους αγκώνες
Συνταξιούχους με τα ψώνια του DIA,
«Πόσο ακρίβυνε η ζωή»
Ένα παππού να παίζει κλαρίνο και να υμνεί τον Τίρναβο
Η γη στο σημείο ασκεί τη μέγιστη βαρυτική της δύναμη
Να μην τους απορροφήσει ο εμβρυουλκός του περιβάλλοντος
και γίνουν γκράφιτι
ή εξαμβλώματα του σύμπαντος.
Πέρασε ένα ασθενοφόρο
«Η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων», ούρλιαξε.
«Η ζωή είναι απίθανη», άκουσα…

Ο ήχος της πληκτρολόγησης
Λυτρωτικός σαν βροχή
«Που ξέπλυνε θαρρείς, τα κρίματα του κόσμου»…