And the winner is….

«Ένα μεγάλο βόδι μου πατάει τη γλώσσα, ψυχή μου κλώσα»
ξεστομίζει ο Αισχύλος δια στόματος Αλκίνοου
και πόσες μέρες να κρατήσει κάποιος άγραφος
όχι όπως λέμε tabula rasa αλλά όπως λέμε άκαπνος
το μελάνι και ο καπνός είναι άραγε ενδεικτικά της διύλισης και της πρέσας
μολυβένιας και καυτής σαν μεσημέρι Ιουλίου στο κέντρο της Αθήνας;
Δεν επιθυμώ να γίνω σιδερότυπο
στην μπλούζα κανενός
και φθονώ μια ατάραχη ρέμβη καταμεσής του Εθνικού κήπου
σε ένα δοκιμαστήριο ακριβών φορεμάτων στην Πανεπιστημίου ανάμεσα σε οσμή noxema και καπιτονέ οπίσθια,
χαζοσυζητήσεις με φίλες γήινες σαν τυφλοπόντικες, σαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Αναπολώ μεσημέρια μετά από άτσαλο ύπνο
την επομένη μιας παράστασης
κάπου στην ακτή της Επιδαύρου με πρόσωπα γνώριμα μέσα κι έξω
και έφηβους ταβλαδόρους που βγάζουν τη γλώσσα στη ζωή
ξεμπερδεύοντας με ένα «μαλάκα»
σαν τις αλλοτινές γιαγιάδες που ήξεραν να χειρίζονται τον κόμπο στο μαλλί,
στο χτένι,
στο μαντίλι που έδεναν για να βρουν κάτι χαμένο,
στον λαιμό του παππού όταν γύριζε το βράδυ…
Τα καλοκαίρια στένεψαν σαν να μπήκαν στο πλύσιμο
με τόσα κλάματα και μύξες που να το πάρεις χαμπάρι
δεν υπάρχει χειρότερο από το να μη σε χωράει πια κάτι αγαπημένο
(σύμφωνα με τους φυσικούς κι ουχί τους φυσιοκράτες υπάρχει και η λύση της μαύρης τρύπας)
Ω, οι ωραίες μέρες του Αυγούστου καταναλώνονται σαν τους κόκκους καφέ που αναμασάμε
μόνο και μόνο για να κρατηθούμε ξύπνιοι
λέω να παραγγείλω
ένα δεκάλεπτο ανεμελιάς -μη διακεκομμένο αν έχετε την καλοσύνη- με μια φέτα πορτοκάλι
αν δεν το έχει ο κατάλογος θα αρκεστώ σε ένα φιλέτο μαδέρα medium rare
ή ακόμη και στις σάρκες μου
εντολείς κι εντολοδόχοι στη σειρά
σαν τα play-mobile που στήναμε μικροί
δίχως εντολή ούτε τότε γινόταν παιχνίδι
ούτε καν για τους ζαβολιάρηδες
και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω προς τι όλη αυτή η αναμονή
«ο godot έστειλε sms παιδιά, δεν θα έρθει λέει ούτε απόψε»
κι εγώ λυπάμαι που δεν μπορώ να κάνω τίποτα
μόνο να θλίβομαι και να τεμπελιάζω που και που
επιστρέφοντας στα εξ ων συνετέθην
ύλη βασική, ευφυολογήματα, κι ένα κομματάκι ψυχής ανταλλάξιμο με μια παιδική χειρονομία
και την τέχνη του oublier et pas s’oublier
με διάθεση ξοδέματος από το περίσσευμα
-αυτό δεν είναι ροκ-
οδομαχίες και θεομαχίες
ισοδυναμία;
απλή συνεπαγωγή;
δυσκολότερα λύνονται τα προβλήματα με 4 πράξεις παρά με μονόπρακτα
«εγώ παλιά ήμουν ροκάς», «εγώ φλώρος» , «εγώ σκυλάς»
τώρα τι είσαι;
υποτροπές, ανατροπές κι εκτροπές
η διαχείριση του έσω σύμπαντος απαιτεί κινητά
του έξω ακίνητα
Στο κάτω κάτω, το μέσα και το έξω απροσδιόριστα παραμένουν ακίνδυνα επιρρήματα.
Στο πάνω πάνω, μόνο όταν προσδιοριστούν γίνονται τρόπος ζωής.
Όσο για το σύμπαν γενικά χρειάζεται σταθερές
απλά γιατί δεν τις έχει.
Αυτό που έχει όμως είναι
πιστωτικές κάρτες,
παραμύθια σαν «τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα»,
γηράσκω αεί καλλωπιζόμενος
να μην αναφερθώ σε εξωραϊσμούς και ξεστρατίσω πάλι
δεν θέλει και πολλά ο δρόμος για να με φτύσει σαν κουκούτσι που του στάθηκε στο λάρυγγα
λοιπόν συνεχίζουμε,
δίσκοι και βιβλία και ό,τι καταναλώσιμο
προς αποφυγήν του πανικού
και του μποτιλιαρίσματος
για το νευρικό σύστημα, το όμοιο με εθνικό οδικό δίκτυο
γεμάτο νταλίκες, αγροτικά ντάτσουν, μηχανές, καμπριολέ πόρσε κι ασθενοφόρα
ουρλιάζουν όλα μαζί τρέχοντας με ιλιγγιώδεις ταχύτητες, προσκρούοντας το ένα στο άλλο,
ρίχνουν νόμισμα σε σταθμούς διοδίων
όπως οι νεκροί εξαγοράζουν τον βαρκάρη για να διασχίσουν την Αχερουσία
“don’ t pay the ferryman” βρε αδελφέ!
βγάλτον σε διαθεσιμότητα
Α, όλα κι όλα!
έρχεται η εποχή που πρέπει να δώσεις ό,τι πήρες
να πληρώσεις για όσα ξόδεψες
έρχεται κι η εποχή που πρέπει να κλέψεις
η ρομαντική έννοια της νομοτέλειας είναι χαριέστατη
μα καθόλου πειστική
όλα θα συντελεστούν ακόμη και ακούσια
κι επειδή το πιο σοφό του κάθε μικρούτσικου είναι να κάνει την αδυναμία του ιδεολογία
κερδίζει όποιος μας πει τι είναι βαρύτητα.
«Βαρύτητα είναι να ξεχνιέσαι ενώ δεν ξεχνάς και να θυμίζεις ενώ δεν θυμάσαι».
«σπασικλάκι, πόσες φορές θα σου πω να πάψεις;»
η διαφορά είναι πως
κανένα παιχνίδι δεν ελέγχεται από μακριά
«όπως από ψηλά δεν ζωγραφίζονται τα όνειρα»
η έλλειψη τηλεχειριστηρίων δυσχεραίνει το κοινό
αίσθημα, τον κοινό νου, το κοινό συμφέρον,
η λεωφόρος γαμεί κι οι ποιητές αγαπούν (γεια σου Ορφέα)
Ηλίου φαεινότερον!
Κοίτα να σου πω…
Αληθεύει ότι το επάγγελμα του ζογκλέρ διέρχεται κρίση
κι εγώ φοβάμαι πως είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να σας διασκεδάσω με καμιά άλλη βεβαιότητα.