Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 05, 2007

Λέξεις, λέξεις, λέξεις...

Πού να σταθείς ανάμεσα σε τόσες λέξεις. Αλήτισσες, γητεύτρες, σε μαγνητίζουν, κι εσύ που άλλο δεν αναζήτησες περισσότερο από τον αρνητικό σου πόλο, άγεσαι και φέρεσαι. Άλλες πάλι ευτραφείς, πληθωρικές σαν Σιτσιλιάνες μανάδες σε καθίζουν στο σκαμνί και σου εξαπολύουν ένα βορβορώδες κατηγορώ που δεν έσκυψες ποτέ να τις μυρίσεις. Άλλες, σαν χίμαιρες μπαινοβγαίνουν σαν απόμακρη μουσική στο νου σου, παίζουν με τη λήθη και στριμώχνονται σε κάποια γωνιά του ονείρου σου, σε αυτά που γράφεις ολόκληρα ποιήματα, και ξυπνάς περήφανος νομίζοντας ότι θα τα θυμηθείς κιόλας να τα καταγράψεις. Άλλες εφιαλτικές, ούτε τις συλλαβές τους δεν αντέχεις, πόσο μάλλον το νόημά τους, άλλες με μια τάση να συνθλίβουν, μολυβένιες με νύχια κοφτερά και υπόκωφα πένθιμα μουρμουρητά. Άλλες πάλι ευωδιάζουν και γεμίζουν τον τόπο Άνοιξη και πορτοκαλεώνες, γιασεμί και σπιτικό γλυκό, παιδικές πολύτιμες μνήμες, με παιδικά ξεφωνητά στην αυλή της θείας Ελένης. Μερικές σου ξερνούν τον ζόφο τους, σε βουλιάζουν σε γλοιώδη έλη, σου προκαλούν έμετο, κοπετό, αναφυλαξία, γρονθοκοπούν πρόστυχα, επιτάσσοντας την αντίδραση και το έλκος σου για να ζήσουν σαν παράσιτα, τρέφονται από τη μέλαινα χολή σου. Άλλες πάλι ζέχνουν κουφάρια πλοίων, οστά νεκρών και μια αποφορά πολέμου, που πήζει το αίμα σου και τήκει τα κόκαλά σου. Άλλες πάλι εξωτικές λάγνες χορεύτριες σε περιτριγυρίζουν και σε παρασύρουν με μουσικές που ποτέ δεν ξανάκουσες μα που όλα θα τα ρίσκαρες για να τις απολαύσεις μέχρι τέλους. Άλλοτε πάλι ξεπηδούν μερικές πίσω από τους θυσάνους των μαλλιών σου, νεαρές δορκάδες τρυπώνουν μέσα σου με τον πιο φυσικό τρόπο. Έρωτες σφοδροί, σε κατοικούν για πάντα. Λέξεις λέξεις λέξεις. Κι εσύ στη μέση συντετριμμένος που όλα πόθησες να τα πεις σε όλες τις γλώσσες κι απέμεινες ηττημένος να υποτονθορίζεις μόνο κανά δυο νέα ευρήματα. Έωλος, κοπανέλι, ερεισίνωτο, οκτάντας.

2 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το βρήκα στο μπλογκ ενός καλού φίλου και συν-ιστολόγου, που αποδύεται με περισσή γενναιότητα στην πάλη με τις λέξεις. Στο αφιερώνω.

    Tο μαχαίρι
    Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
    έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
    Στο μεταξύ
    όσο δουλεύεις στον τροχό
    πρόσεχε μην παρασυρθείς
    μην ξιπαστείς
    απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
    Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.

    ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή