Θέλω θέλω θέλωωω

Και μετά από ένα δροσιστικό δοκιμαστικό, φύγαμε για την ψυχρολουσία...

Πριν μπει ο Αύγουστος θέλω όλα να είναι τακτοποιημένα και τέλεια! Απεχθάνομαι το χάος αν και του έχω αδυναμία. Του έχω και μου έχω. Αν ήμουν μάγκας θα του δινόμουν ολόψυχα κι όχι με μικροαστικές κουτσουλιές. Απλά φοβάμαι. Κι αδιαφορώ. Κι όταν φοβάμαι και αδιαφορώ μαζί τι μας κάνει; Το θέλω. Κυρίαρχος του σύμπαντος. Της κίνησης. Μερικές φορές χωρίς λόγο. Μερικές φορές ηροστράτια μανία. Σάμπως ο Νέρων; Λίγο θέλει να γίνεις Νέρων αν δεν είσαι λίγος; Ουδόλως! Όοσ για μένα παραμένω στην τάξη μου των εκλεκτών αγανακτισμένων χέστηδων. Θέλω θέλω θέλωωω!!!!! που λέει κι η θείτσα στο Γαργαληστή του Μπασλάμ!

Αν ήμουν παιδί θα ήταν πιο εύκολα! Μερικές χρωματιστές μπομπονέλες, μερικά μπαλόνια που θα τρυπήσω με καρφίτσα στη μούρη μερικών-μερικών, μερικές μπουρμπουλήθρες με το άβα της μαμάς και καμιά πορτοκαλάδα ΕΨΑ σε καφενείο κυκλαδίτικου νησιού. Θα 'θελα πυργάκια, κουβαδάκια κι αστερίες. Παγωτό γρανίτα σε σινεμά με κινούμενα σχέδια και κανένα καπέλο ή αντηλιακό την ώρα που διασκεδάζω μαζεύοντας κοχύλια...

Ας πέσουμε με τα γεμάτα κυτταρίτιδα οπίσθια. Πάλι καλά! Μαλακά μαλακά σαν καπιτονέ μαξιλάρα φοιτητικού δώματος, λίγο προς το ζαχαρί ελλείψη τανίνης!
Δεν έχω τίποτα. Μια μικρή θερινή αμφιθυμία. Μια ζογκλερίστικη διάθεση ατάλαντου ήρωα τραγωδίας. Η αστυνομία των μπλόγκερς μόλις με έπιασε επ' αυτοφόρω την ώρα που θα έγραφα ένα περιποιημένο μου ψέμα. Ας είναι. Μπορώ να τα καταφέρω και χωρίς αυτό. Προς το παρόν!

Και συνεχίζω ειλικρινής και απτόητη... Το πανδαιμόνιο στο Λίβανο μου θυμίζει μια φίλη που είχα μικρή και μια νοσταλγία καλοκαιριού νεότητας τότε που τραγουδούσα το "Φειρούζ" "...του Λιβάνου οι μαύροι κέδροι...". Γενικώς, όσα έφυγαν ανεπιστρεπτί. Η νιότη, η αθωότητα, η τσίπα.
Η μικρή μου φίλη που τώρα όχι μόνο μεγάλωσε αλλά μετοίκησε στην Ελλάδα γιατί βομβάρδισαν τη γειτονιά της, ήταν μια σοκολατένια μικρή καλλονή, με λακάκια στα μάγουλα, πάντα γελαστή και γαλαντόμα -μου είχε χαρίσει μερικές κούκλες κι άλλα παιχνιδάκια κι ο μπαμπάς της είχε φέρει δώρο στη μαμά μου ένα κεχριμπαρένιο κολλιέ που ακόμη φοράω- είχε πολλά καλούδια μικρή στο Λίβανο, μια τεράστια αυλή με τριαντάφυλλα, δυο γονείς ευτυχισμένους που την είχαν σαν πριγκηπέσσα και μια χώρα από τις ομορφότερες της Μεσογείου.

Έπειτα ήρθαν οι χαλεποί καιροί...Εκτός από την εφηβεία, τον εμφύλιο και την πρώτη ερωτική απογοήτευση, της έλαχε ο σύριος "φερετζές" σε ό,τι έκανε. Στις δουλειές, στις σχέσεις, στις κουβέντες, στις παρέες της που μπήκε μέσα ο χαφιές -καλά λέει η Βιτάλη" κάθε σπίτι οχυρό κι ένας μπράβος στην πόρτα και οι φίλοι κι αυτοί μακρινοί"... Προτεκτοράτο μιας άλλης, ο Λίβανος είχε αρχίσει καιρό να ρημαδιάζεται, να σαρακοτρώγεται σαν το τελευταίο ζων μηλαράκι του δέντρου της Μεγαλομηλιάς της Μέσης Ανατολής. Η φίλη μου δεν άλλαξε. Δεν πονήρεψε. Δε σκάβει λάκκους. Αυτά τα κάνει το εβραιοθρεμμένο πιθηκάκι της Αμερικής με τη φιλενάδα του την Κοντολίζα. Η φίλη μου περιμένει. Συνήθως τον πάτο όπως οι περισσότεροι. Τώρα περιμένει ένα μωρό. Στη χειρότερη θα γίνει ελληνάκι. Αμερικανάκι θα γίνει ούτως ή άλλως. Όπως και όλη η λεκάνη. Προς το παρόν παραμένει μεσογειακή. Στο μέλλον λεκάνη πως λέμε moda bagno...χέστρα πολυτελείας.
Δεν έχει άδικο ο Νασράλα. Είναι όμως λίγος. Έχει δίκιο η Λουκία. Δεν υπάρχουν ηγέτες. Μέγα κενό. Από τα ολότελα, όμως... Από την άλλη, το τρομολαγνικό σούσουρο δίνει και παίρνει. Οι ντόμπροι πολεμιστάδες...παλιά... που λεν και τα φαντάρια... Αυτό το ΧΗΜΑ το ρημάδι κανείς δεν ξέρει και όλοι θα ήθελαν ως ισραηλινών συμφερόντων κάποιος να άναψε το φιτίλι, έτσι για να εκτονωθεί το γαμώτο της παράνοιας κι η ανάπηρη στα σημεία ιστορία που μας θέλει στην μπάντα των αδικημένων. Κατά τα άλλα, προς το παρόν ας αναπνεύσουμε τις αζωτούχες στάχτες των καμμένων σημαιών και ελαχίστων λαστιχένιων παπουτσιών που βημάτισαν μέχρι τη Μαραθωνοδρόμων κι ας βουλιάξουμε στο habitat καναπέ μας... Φοβάμαι ότι οι υπογραφές και οι πορείες είναι ένα τίποτα μπροστά στον έλεγχο των πετρελαίων και στις συμφωνίες που κλείνουν οι μεγαλοκαρχαρίες μας με τη Συρία -βλέπε Ασπροφος κι Ελληνικά πετρέλαια- όχι για να μην κοροιδευόμαστε τελείως. Μου αρέσει που ενδέχεται να στείλουμε και ειρηνευτική δύναμη "υπό προυποθέσεις". Όσο για τα διπλανά τουρκάκια πρωθυπουργάκια, πατάνε επί λιβανοπτωμάτων για να ροκανίσουν τα τελευταία ξυπόλητα κουρδάκια. Τα υποκοριστικά χρέωσέ τα στα πιόνια του στρατέγκο, της σκακιέρας. Εσύ τι είσαι; Πιονάκι; Εσύ; Τρελός; Ο άλλος εκεί; Άλογο; Και για να επανέλθω στη λεκάνη, γενικώς αφοδεύστε εσωτερικώς -για να παραμείνω και κόσμια-. Τώρα που δεν έχω πιει ακόμη μου είναι πιο εύκολο να ελέγξω τις βωμολοχίες μου!
Βραδιάζει! Λέω να αρχίσω τα ταχυδακτυλουργικά μπας και πιάσει το γνωστό κολπάκι του Κόπερφιλντ. Να κλείσω τα μάτια, να φυσήξω και να μην υπάρχει παρά ένα λευκό μαντήλι ανακωχής να κυματίζει μέσα κι έξω. Malo porque quieres που λέει κι η Bebe κι είναι φιλοσοφικά ό,τι λιγότερο μπεμπέ έχω ακούσει. Πολεμόχαρα τα θέλω. Πολεμόχαρα και "άδωνα" -απ' τον Άδωνη και Άδη μαζί, βλέπε Blake και το Μπλάνα το μεταφραστή του.