Ο Μελκιάδες Εστράδα, «βακέρο» από κούνια πέρασε άρον-άρον στην αντίπερα όχθη. Δεν κουβαλούσε τίποτα ακριβότερο από την πίστη του. Μπορεί να ’χε για προίκα ένα γεροδεμένο κορμί με οσμή ταύρου, καβαλίνας και ξεραμένου τριφυλλιού πέρα από τα σύνορα όμως δεν ήταν παρά ένας παρίας.
Ο φίλος του ήξερε από αγρίμια. Ξεχώριζε εύκολα τα επικίνδυνα από τα φοβισμένα. Είχε ρουφήξει με τα μάτια ως άλλος εμβρυουλκός όλο τον πόνο τους, την πείνα, την απόγνωση χωρίς μιλιά. Ο φίλος του, μαζί στη σκόνη, στις "λόκες", στην τεκίλα.
Έπειτα ο Μελκιάδες έφυγε. Δηλαδή τον έδιωξαν με μια σφαίρα διακοσάρα στο στέρνο κατά λάθος, ακριβώς τη ώρα που έδιωχνε ένα κογιότ με μια ίδια. Ειρωνεία ή «δικαιοσύνη των άστρων»; Ποιος ξέρει… Πάντως ο φίλος κι ο φονιάς του τον επέστρεψαν εκεί που ανήκει. Στο Χιμένες. Ο ένας από σπόντα, ο άλλος από πίστη.
Και το Χιμένες ξαναφτιάχτηκε εν μία και μόνη νυκτί… Το Χιμένες το πρώην υπαρκτό, το νυν ανύπαρκτο. Το Χιμένες αποπαίδι μιας χίμαιρας μικρούλας ξαναγεννήθηκε από τις ξερολιθιές και τα χαλάσματα. Ολομόναχο μα ανθεκτικό σαν κάκτος. Σα βαθιά φιλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου