Μια μέρα ο Γ. συγύριζε το ατελιέ του. Ξαφνικά, κι ενώ πήγε να πετάξει κάτι άχρηστες κούτες ακούει ένα νιαούρισμα. Ψάχνει από δω ψάχνει από κει και τι βρίσκει; Μέσα στον κάδο σκουπιδιών ένα γατί. Μωρό, νεογέννητο, μέσα σε κλειστή νάιλον σακούλα!
Άλλωστε, «το επίπεδο του πολιτισμού ενός λαού φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα». Θα μου πεις, κανονικά θα έπρεπε να επαναδιατυπωθεί το ίδιο ρητό για τους ανθρώπους. Βλέπε Γκουαντάναμο, Αbu Greib, Σρι Λάνκα, Λίβανο κι άλλα ζωώδη. «Και όσο ζω μπουσουλώ με τα τέσσερα» που λέει κι ο ποιητής. «Και προς τα πίσω», συμπληρώνουμε εμείς. Χθες βράδυ, σε κρατικό κανάλι είδα μια εκπομπή περί ρατσισμού στην Αμερική. Στη Βόρεια Καρολίνα π.χ. υπάρχει ΑΚΟΜΗ ρατσισμός και γι’ αυτό ελάχιστοι μαύροι έχουν καταλάβει ηγετικές θέσεις στον αθλητισμό –προπονητές και στελέχη ομάδων- και δη στο μπάσκετ που παίζουν σχεδόν μόνο μαύροι!
Επανέρχομαι αν και δεν έφυγα καθόλου απ’ το θέμα.
Ο Γ. λοιπόν και η Π. –που δεν είχαν ποτέ ξανά ζωάκι- περιμάζεψαν το γατί. Του έβγαλαν τους ψύλλους έναν-έναν -που ήταν περισσότεροι από τις τρίχες του-, του έφεραν παρέα ένα άλλο γατάκι, του έδιναν τα φάρμακά του με βάρδιες, , το τάιζαν κοτόπουλο με ρύζι, το κοίμιζαν πάνω στην κοιλιά τους, το έβγαζαν στον κήπο να μην ξεχάσει τη μυρωδιά του χώματος. Μάλιστα, το βάφτισαν Λάζαρο. Πελώρια μάτια απορημένα για τούτο τον κόσμο, θαρρείς κλαμένα. Ο Λάζαρος μωρό ακόμη, σήμερα έφυγε. Έτσι απροετοίμαστος όπως ήρθε.
Στο καλαθάκι του άφησε ανορθόγραφο σημείωμα.
«Εφχαριστό για όλα. Μι λιπιθίτε για μένα τόρα πια.
Στον τόπο που πάο θα ιπάρχουν μόνο ζόα».
το μικρούλι μου..
ΑπάντησηΔιαγραφή