Κατερίνα

 

Η Κατερίνα έμενε στον ίδιο όροφο με μας, όταν ήμουν παιδί. Ήταν περίπου 40 και μετακόμισε ξαφνικά στην πολυκατοικία μας. Έγιναν φίλες με τη μάνα μου αμέσως και μερικές φορές κοιμόταν σπίτι μας γιατί τότε δούλευε ο πατέρας μου στο εξωτερικό. Οι συζητήσεις τους παρέπαιαν ανάμεσα σε φεμινιστικά κρεσέντο και κατινιές για τα αφεντικά και τους συντρόφους τους. Θυμάμαι ότι κάπνιζε αρειμανίως κι έμοιαζε με έναν απροσδιόριστο τρόπο με τη Ρένα Βλαχοπούλου από την ανάποδη όμως. Γιατί η Κατερίνα απέπνεε πάντα κάτι λυπημένο. Οι γραμμές του προσώπου της είχαν πάρει την κατιούσα είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω εκφραστικών κινήσεων και ανάλογων μορφασμών. Μερικές φορές η μάνα μου με άφηνε σε εκείνη. Μου τηγάνιζε πατάτες και μου έστρωνε τραπέζι σε μια ροτόντα ξύλινη που την είχε πάντα στολισμένη με ένα κεντητό σεμέν. Της άρεσε να μασκαρευόμαστε τις απόκριες, άλλο που δεν ήθελα κι εγώ. Ήταν αρραβωνιασμένη με έναν αστυνομικό, πράγμα που δεν χαροποιούσε καθόλου τη μάνα μου (γιατί από τότε δεν τους συμπαθούσε καθόλου) αλλά ούτε την Κατερίνα. Αυτό μου έκανε τεράστια εντύπωση τότε. Δεν την κακοποιούσε ούτε την κακομεταχειριζόταν αλλά δεν τραβούσε η σχέση τους. Όταν χώρισαν κάποια στιγμή, η Κατερίνα σα να βρήκε την υγεία της. Σα να έφτιαξε η διάθεση της. Περιποιούταν περισσότερο τον εαυτό της και ήταν πιο εύθυμη. Γνώρισε έναν ανθοπώλη, χαριτωμένο καλόχαρο άνθρωπο που την ερωτεύθηκε πολύ. Από μπάτσο σε λουλουδά, έλεγε η μάνα μου χαριτολογώντας κι εμένα τώρα που το γράφω, μου ’ρθε συνειρμός μια κοπέλα που είδα σε φωτογραφία να δίνει λουλούδι σε ένα ματατζή σε διαδήλωση. Με τα πολλά, η Κατερίνα παντρεύτηκε τον ανθοπώλη κι έκαναν μαζί ένα μωρό. Ήταν άλλος άνθρωπος πλέον, σα να άνθισε και τώρα θύμιζε πραγματικά τη Βλαχοπούλου, με το χαμόγελο και τα πειράγματα της, ήταν η χαρά της ζωής.

Δεν πέρασε ένας χρόνος από τη γέννηση του μωρού της και πέθανε. Επιθετικός καρκίνος. Ο Παντελής συντετριμμένος μεγάλωσε μόνος το μωρό που έγινε ένα υπέροχο κορίτσι που της μοιάζει.

Πριν λίγο πέρασα από την Οινόη που ήταν το χωριό της.