Η Επιθεώρηση είναι ένα εξωτικό είδος για μένα. Μπορεί να έχω ερευνήσει λίγο το πεδίο στο παρελθόν ακαδημαϊκά και να ’γραψα κάνα άρθρο αλλά δεν είχα ποτέ βιωματική σχέση μαζί της, πράγμα απολύτως ξενέρωτο, όταν μιλάμε για ένα τέτοιο είδος. Γιατί η Επιθεώρηση είναι ένα είδος λαϊκό, του δρόμου που γεννήθηκε από την καθημερινή ανάγκη για αντοχή και μεγάλωσε στην ίδια αυλή με την κωμωδία, τη φάρσα, το κωμειδύλιο, το θέατρο σκιών που την τάιζαν το αβγό της, της έμαθαν τις πρώτες βρισιές και την έπλεναν στη σκάφη από τα λασπόνερα. Η Επιθεώρηση, για να παραφράσω τα λόγια του Φοίβου Δεληβοριά «ερχόταν ένας κωμικός να μας ξανακάνει αθώους κάφρους», μας απενοχοποιεί από την καφρίλα μας, μας μιλάει στη γλώσσα της πιάτσας, μας περιγράφει με την τσίμπλα μας, τη μύξα μας, αξύριστους, μας απελευθερώνει και μας εκπαιδεύει. Μας κάνει να γελάμε δυνατά, να κλαίμε, να μοιραζόμαστε την ντροπή μας, αυτή που αντέχουμε μόνοι για όσα γίνονται γύρω μας και μέσα μας, αυτή που μας κάνει να θέλουμε να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί. Η καλή Επιθεώρηση.
Το The 1821 η Επιθεώρηση είναι όλα τα παραπάνω: είναι δηλαδή μια καλή Επιθεώρηση. Κι επειδή η Επιθεώρηση εκ φύσεως έχει χεσμένη τη διαχρονικότητα, τα νόμπελ και τα όσκαρ, τολμώ να πω ότι η συγκεκριμένη Επιθεώρηση είναι καταπληκτική!
Ο Φοίβος Δεληβοριάς είχε ήδη πάρει το βάπτισμα του πυρός στην Ταράτσα με το αναψυκτήριο όπου είχε δοκιμάσει τον παλμό του κόσμου σε μικροκλίμακα. Γιατί κακά τα ψέματα, όλα τα είδη τέχνης θέλουν τη μύησή τους. Ο κόσμος λάτρεψε το εγχείρημα. Και δικαίως γιατί είχε γίνει με μεράκι, πολλή δουλειά και πολύ ταλέντο. Δεν ξέρω αν αυτή η Επιθεώρηση ήταν ιδέα του Φοίβου ή ολόκληρης παρέας, γιατί προφανώς, μιλάμε για παρέα, από αυτές που φτιάχνουν Ιστορία. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς εξαιρετικός, ανάμεσα στα άλλα η επιλογή των αρμάτων με κομβικά σατυρικά στιγμιότυπα της ελληνικής μεταπολιτευτικής ζωής πολύ πετυχημένη, η μουσική του Φοίβου και οι μουσικοί γενναιόδωροι χωρίς πρόθεση καπελώματος του κειμένου εννοώ, οι συγγραφείς των κειμένων απολαυστικοί, οι ηθοποιοί υπέροχοι. Ξεχώρισα τα κείμενα/νούμερα των Δεληβοριά/Μουλά, της Κιτσοπούλου (της έχω αδυναμία) και του Μανιάτη (καλά οι Σουλιώτες δεν παίζονται, όλο το θέατρο κυλιόταν κάτω από τα γέλια). Δεν σου μένει άντερο λέμε! Της Μπασδέκη δυνατό το τελευταίο κείμενο, ανατρίχιασα. Πολύ ενδιαφέρον και του Κωστάκου/Νιάρρου, και μολονότι μου φάνηκε αρκετά εγκεφαλικό, πιστεύω ότι αν είδαν την παράσταση Ελληναράδες θα χαλάστηκαν πολύ. Από ηθοποιούς, η εμπειρία της Ελένης Κοκκίδου κάνει μπαμ. Πολύ καλός κι ο Γάλλος που ομολογώ ότι δεν τον ήξερα από τις Άγριες Μέλισσες, ο Νίκος Καραθάνος και η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, α, και ο Γιάννης Κλίνης ως Γιάννα. Μου άρεσε τρομερά που κάποιοι ηθοποιοί είχαν γράψει και τα κείμενα όπως ο Μουλάς και ο Νιάρρος. Μου άρεσε από την μια που συμμετείχε η Μίρκα Παπακωνσταντίνου αλλά από την άλλη τα σημάδια της πατίνας του χρόνου με μελαγχόλησαν.
Για να αναφέρω και επί προσωπικού τα χαΐρια μου, να πω ότι στο νούμερο ο Γεροδήμος πέθανε ένιωσα πολύ γριά, μαθουσάλας, που από τη νέα γενιά έχει μόνο προσδοκίες και στερεοτυπικές απαιτήσεις, ένιωσα Ελληνίδα μάνα στο μεδούλι μου με σκέψη γραμμική, που ενώ δεν έχει δώσει τίποτα σπουδαίο στην κοινωνία και που μεγαλώνει το παιδί της στου Κασίδη το κεφάλι έχει και πρόβλημα που δεν είναι καλό στην ορθογραφία και που δεν έχει βγει ανεξάρτητο.
Πολύ μίζερη και γριά ένιωσα επίσης και στο νούμερο Με το καλό όπου σατιρίζεται η εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Έδωσαν όλοι ρέστα πραγματικά! Βίωσα στο πετσί μου το It’s an end of an era και ευτυχώς αναθάρρησα γιατί η σκυτάλη πέρασε σε μια εκπομπή όπως αυτή της ΕΤ1, το Μουσικό Κουτί. Τα πράγματα αλλάζουν ευτυχώς!
Η χθεσινή Επιθεώρηση λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Ιστορικά, ψυχολογικά, πολιτικά, κοινωνικά δεν χαϊδεύει αυτιά. Και όλα ήταν φρέσκα! Φρέσκα, ολοκαίνουργια και ανάλαφρα. Δεν φτάνει η Επιθεώρηση στο βάθος το απροσμέτρητο προφανώς αλλά αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της, να κάνει νύξεις. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Επιθεώρηση το κοινό είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της πρόζας και του μπουλβάρ. Χθες ήταν πολλές κυρίες π.χ. με τη σαγιονάρα, νεολαία που ανάθεμα κι αν έχει ξαναπάει στο θέατρο, μικροαστοί, κάποιοι λίγο περισσότερο ψαγμένοι, καλλιτέχνες και απλός λαϊκός κόσμος. Πόσο ωραία ήταν όμως και πόσο αναπτέρωσε το ηθικό μου το ότι όλα ήταν καινούργια και προοδευτικά! Ο λόγος, η μουσική, η προσέγγιση, η κατάρριψη των ταμπού, γιατί η Επιθεώρηση διαχρονικά είναι ένα είδος που έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη χώρα να είναι λίγο πιο συντηρητική είτε είναι καλή είτε κακή. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως ήταν ακριβώς το αντίθετο. Τα έχωνε στην εξουσία και στο θεατή με ένα τρόπο προοδευτικό. Σατίριζε με ένα τρόπο προχωρημένο με βάση τα όσα έχουμε συνηθίσει. Δεν έχω δει ποτέ Σεφερλή αλλά καταλαβαίνετε τι σας λέω, αυτό το προηγούμενο δυστυχώς έχουμε τα τελευταία χρόνια από άποψη Επιθεώρησης.
Λαμβάνοντας υπόψη πολύ σοβαρά το νούμερο που με έφερε στα ίσα μου, «ο Γεροδήμος πέθανε», έχω να πω ότι το The 1821 η Επιθεώρηση είναι η ζώσα θεατρική ιστορία μας, δηλαδή γράφει Ιστορία ανάλογη με το Μεγάλο μας Τσίρκο του Καμπανέλλη, και όχι δεν είμαι βαρύγδουπη και υπερβολική γιατί βαρέθηκα συνέχεια να συγκρίνουμε όπως στο εν λόγω νούμερο τους παλιότερους ήρωες και τα παλιότερα ιερά τέρατα του θεάτρου και των τεχνών με τους σημερινούς αγωνιστές και καλλιτέχνες. Άλλο σύγκριση, άλλο αναγωγή. Βαρέθηκα. Ο καθένας μας κάνει Ιστορία στο εδώ και στο τώρα και επιτελεί το καλύτερο και υψηλότερο έργο που μπορεί εδώ που έτυχε να ζει και να δρα. Τέλος. Γιατί μόνο σκεπτόμενοι με αυτό τον φρέσκο τρόπο, χωρίς συγκρίσεις, που τελικά είναι άλλοθι, μπορούμε να ξεκουνήσουμε τον κώλο μας και να κάνουμε κάτι. Που κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση της χθεσινής Επιθεώρησης βγαίνει τελικά και εξαιρετικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου