Allons enfants...

Καιρός να αποφορτίσουμε τις σημαίες από τα σημαινόμενα
Από όσα κονσερβοκούτια σέρνουν από πίσω τους σε ένα δίχτυ
Ιδέες, μεγαλοστομίες, αίματα, εθνικιστικά κρεσέντο, τερατουργήματα στον βωμό της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, τη Μπουμπουλίνα στητή στο άλμπουρο,
Αγγαρείες γερμανικής σκοπιάς, προσευχή και πρόβες για την παρέλαση,
Βαριά κοντάρια σε παιδικά κοριτσίστικα χέρια,
Τον Παπαφλέσσα, την άλωση της Τριπολιτσάς, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό,
τη φυλακή του Κολοκοτρώνη,
τον μπακαλιάρο σκορδαλιά
τη γιορτή του θείου Βαγγέλη
όσα πονούν, αηδιάζουν κι όσα ακόμη συγκινούν.

Ας απολαύσουμε απλά το σημαίνον μιας γαλανόλευκης
Σε φα μείζονα
Ανεπηρέαστοι από τον εθνικό μας ύμνο
Όμορφα χρώματα
Μακρύ φίνο ύφασμα
Που θροΐζει στο βοριαδάκι
Λίκνισμα αέρινου χαιρετισμού
Αποχαιρετισμού στα όπλα πιο συγκεκριμένα
Και ξεκάθαρου φιλειρηνικού νεύματος
Μικροί παίζαμε τον πόλεμο στις γειτονιές
Υπό αυτή την έννοια μέχρι κι εγώ υπηρέτησα ως λοχίας
Γόνατα μαβιά από τις άτσαλες πτώσεις
Αγκώνες με μπαλώματα ξεραμένου αίματος
Κανένα καρούμπαλο με συνοδεία πάγου
Χώμα και λάσπη στα ρούχα
Νυχτερινές διηγήσεις ανδραγαθημάτων
Ψιθυριστά στον φανταστικό μας φίλο
Έκκριση αδρεναλίνης να μην μπορείς να κοιμηθείς
Όνειρα με πλοία και με άλογα
«όλοι σε φωνάζαμ’ αρχηγό»
Εποχές ένδοξα αθώες…

Γι’ αυτό σου λέω οι σημαίες
(Όλες οι αφηρημένες έννοιες είναι γένους θηλυκού)
Σαν λυγερόκορμες γυναίκες που στροβιλίζονται με χάρη
Σε κατάμεστες σάλες
Υψωμένες στα βάθρα τους
Από γενναίους πολεμιστές
Και δειλούς καλλιτέχνες
Μου δίδαξαν τον πόλεμο από το νηπιαγωγείο
Και τα παιδιά μαθαίνουν τόσο εύκολα…

Έτσι όμως όπως θροΐζουν στα διπλανά μπαλκόνια
Είναι σα να κουνούν μπροστά στα μάτια μου το χέρι τους
Σε υπενθύμιση μιας μικρούλας παλιάς μας εκκρεμότητας
Ρωτώντας αδιάκοπα και νανουριστικά:
«Πότε θα μάθεις την τέχνη της ειρήνης»;

«Πότε θα μάθεις την τέχνη της ειρήνης»;