Η μοναξιά μερικές φορές
Κρύβει κάτι το θεσπέσιο
Η δόνηση του πλυντηρίου
Το νιαούρισμα της γάτας
Ο ήχος από το πληκτρολόγιο
Το σούρσιμο του φεγγαριού στην ουράνια καμπύλη
Βγαίνω πότε πότε στην βεράντα
Παρατηρώ το κυριακάτικο ηλεκτρικό φως στις μπαλκονόπορτες
Μετρώ μελαγχολίες
Εν όψει της πρωινής εκτέλεσης των 7.00
Η ψύχρα του Μάρτη
Η λάμπα του δρόμου που φωτίζει τον απέναντι κήπο
Σε κάνει κάτι να περιμένεις
Στη σκηνή κάτω απ’ τον προβολέα
Ένας αόρατος θίασος θα περάσει όπου να’ ναι
Σήμερα αύριο χθες
Δεν έχει σημασία
Τα φώτα σβήνουν ένα ένα
Σε πλημμυρίζει μια ευγνωμοσύνη για αυτή τη λάμπα που μένει αναμμένη
Κάθε νύχτα ως το ξημέρωμα
Αυτοκίνητα παρκαρισμένα
Κουρασμένα από την κυριακάτικη εκδρομή
Ή άπραγα λόγω του κουρασμένου οδηγού τους
Μου είπες έλα να πάμε μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα
Για όμορφη μουσική
Ένα καλό κρασί
Για μια περιήγηση στα αστέρια
Η θάλασσα κι η νύχτα μαζί
Αυξάνουν την επικινδυνότητα
Να βγεις για ένα πακέτο τσιγάρα
Και να μην γυρίσεις ποτέ
Κι εμένα που μάτωσαν τα μάτια μου απ’ τα παιχνίδια
Και τα χρώματα
Απ΄τις αιχμές και τα δόρατα
Θέλω που και που να γυρίζω
Σε αυτή τη βεράντα
Σ’ αυτό τον δρόμο
Που με οδήγησε για πρώτη φορά στην αρένα
Των υπέργειων επίγειων και υπόγειων αναμετρήσεων.
Θα πάμε μια νύχτα στη θάλασσα
Το υπόσχομαι
Όταν η επιστροφή μου θα είναι πια περιττή
Μέχρι τότε έλα να σου πετάξω ένα γιασεμί απ’ τη γλάστρα
Όπως πετάω κέρματα στον πλανόδιο ακορντεονίστα
Που μου τραγουδά το «σ’ αγαπώ γιατί είσ’ ωραία»
Χωρίς να έχει κρυφοκοιτάξει ποτέ την ασχήμια μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου